در احوال شیخنا و مولانا شیخ جنتی (سگ نگهبان)

آن شیخ همیشه نگهبان، آن تایید کننده صلاحیت جهان، آن که حتی صلاحیت پدرش را هم رد می کند، آنکه مسیر اصلاح طلبان را در هر انتخاباتی سد می کند، آن که در نمازجمعه حرف هایش آتشی است، آنکه مثل صفحه گرامافون کمی خشی است، آنکه پشت پرده‌ی تمام حوادث اخیر است، آنکه صد اصلاح طلب اکنون در زندانش اسیر است، آن شیخ تندمزاج بسیار عصبی، آن تبدیل کننده طلا به ورق حلبی، آن که خدا با خلقتش بر شیطان گذاشته منتی، شیخنا و دشمننا جنتی، از بزرگان و عظام بود و از بعد از هجرت رییس شورای نگهبان نظام بود. گویند چون زاده شد سگ او را گاز گرفت. صد طبیب گرد آمدند که درمان کنند. نشد. زاهدی عبور می کرد. او را پرسیدند این سگ گاز گرفته را چه کنیم؟ زاهد گفت: او را نگهبان کنید که خوی سگی در او پیچیده و او تا ابد به پاچه ها آویزان باشد. پس پدر او را به در خانه ببست و هر مهمان و رهگذر را می گرفت. چون سنی از او گذشت او را گفتند: چرا خوی سگی رها نکنی و به مردم نمی پیوندی؟ گفت: در سگی حالی است که در مردمی نباشد. نان در سگ بودن است. غزالی در کتاب “فی احوال الکلب و العقاب” نقل کرده: دو سگ بودند که به جهان شهره گشتند و عالم به پاچه گیری آن ها گرفتار شد. در شرق شیخ جنتی و به غرب سگ آقای پتیبن (petiben). نقل است روزی منشی خویش را گفت: از عکس هر یک از اصلاح طلبان هزار کپی بگیر. پس منشی بگرفت. روز بعد گفت که دیوار اتاقش را به عکس ها کاغذ دیواری کنند. شیخ قرائتی (دامت جملات ناتمامه) عبور می کرد. گفت: ای شیخ! مگر تو از اصلاح طلبی خیر دیدی که عکس ایشان بر دیوار کوفتی؟ جنتی گفت: من سگم اما حافظه ام چون گربه ماهی است! پس عکس ها را بزدم تا فراموش نکنم که من به چه در این دفترم چون به یک بار که فراموش کرده بودم نزدیک بود صلاحیت محمود را رد کنم. شیخ قرائتی گفت: من از اول هم …چی؟ و باز جمله خویش ناتمام گذاشت. گویند وی صد سال عمر کرد و هر روز نهصد بار رد صلاحیت کرد و هشتصدهزار دروغ گفت، و هفتصد میلیون ریا کرد و ششصد میلیارد خطبه خواند اما دو کلمه حرف حساب نزد. چون اجل به سراغش آمد از او پرسید: ای شیخ حاضری که برویم؟ شیخ به سرعت حمله کرد تا پاچه اش بگیرد. اجل لبخندی زد و گفت: ای شیخ دندانهایت ریخت و هنوز توبه نکردی؟ برخیز که تو صلاحیت سگ بودن هم نداری.

برگرفته از پیامی از یکی از هموطنان به سایت ایران پرس نیوز